آگاهی والدین از اختلال:
ADHD اختلال فقر اطلاعاتی نیست(که بچه ندونه که چه کاری باید انجام بده)، پس لطفا ساکت باش. عمل کن، و (فقط) حرف نزن. هر چه بیشتر حرف بزنی، هر چه بیشتر زمزمه کنی، هر چه بیشتر غرغر کنی، کمتر(روی فرزندت) تأثیر داری. پس دیگه فکر نکن که یک جمله دیگه کافیه تا توجه رو به طرف اطاعتش بکشونی. اصلا اینطور نیست.
با بچههایی که ADHD دارن باید توجهشون رو جلب کنید. یکی از راحتترین راهها برای این کار، لمس اونهاست. پس من ازت میخوام وقتی که باهاشون حرف میزنی، دستت رو روی بازوشون، دستشون یا دور شانهشون بذاری. میخوام به چشمشون نگاه کنی. و میخوام آن را (یعنی دستت رو) کوتاه و شیرین (روی شونه هاش)نگه داری. چه کاری میخواهی انجام بدی؟ چی میخوای بگی؟ این یک بازخورد مثبت هست؟ این یک تاییدیه است؟ (هر چی)ولی تو لمس کن و حرف بزن. (دستت رو)کوتاه و شیرین نگه دار، به موضوع بپرداز و بعدش هم به پشتش بزن.
اگه شما یک والدین با بچه ADHD هستید، بهتره یه تایمر بزارید که هر چند دقیقه یه بار صدا بده و بررسی کنید که بچه کجاست. این برای جلوگیری از آسیبهای اتفاقیه، همچنین برای پیشگیری از مشکلات قبل از وقوعشون هست. به منظور یک والد فعال بودن، میخوام تعداد پیامدها(پاداش) را برای این بچه افزایش بدید(برای هر دستور یک پاداش مناسب در نظر بگیرید)، پس نیازی نیست عذرخواهی برای اون. تو نمیخوای اونو به یه بچه مادی گرا تبدیل کنی چون خودش بهرحال از قبل اینطور هست.
یک مورد دیگه، (این بچه ها)توجه کوتاهی دارند. پس کار رو به قطعات کوچیک تقسیم کن، دیگه سعی نکن توجهش رو به طولانیتر از اونچه که ممکنه تبدیل کنی. پس به خاطر بسپار قانون 30% رو، سن رو 30% کاهش بده، اون محدوده توجهشه. و من باید کار رو به اون طول مدت تقسیم کنم.
دیدگاهتان را بنویسید