نحوه ی دستور دادن:
نحوه ی دستور دادن می تواند تاثیر زیادی در احتمال فرمانپذیری کودک داشته باشد. موارد زیر می تواند کمک کننده باشد:
- به طور کلی دستور دادن زمانی موثر است که واضح و مشخص باشد.
- در هنگام دستور دادن والدین باید با کودک تماس چشمی داشته باشند و دستور به گونه ای بیان شود که دقیقا به کودک بفهماند چه باید بکند. این روش برای کودکان بیش فعال که توجه کمی دارند بسیار موثر است.
- والدین باید از دستور دادن بیش از حد پرهیز کنند. زیرا دستورات زیاد میزان فرمانپذیری کودک را کاهش می دهد.
- والدین باید فقط دستوراتی بدهند که کودک قادر به انجام آن باشد.
- قوانین باید به صورت شفاف و خلاصه شده باشد. کودک باید به طور دقیق بداند شما چه انتظاری از او دارید.
- دستور ها معمولا به حالت جملات خبری هستند و زمانی باید مورد استفاده قرار بگیرند که تبعیت کودک از والدین ضروری است و یا اینکه والدین دلایل منطقی داشته باشند که دستورات آنها نباید مورد سرپیچی قرار بگیرد. برای مثال: لطفا اسباب بازیهایت را جمع کن.
- درخواستهایی که به صورت جملات پرسشی هستند زمانی مورد استفاده قرار می گیرند که تبعیت آنان اختیاری دارد. برای مثال: میشه لطفا اونو به من بدی؟ یا میشه لیوان آب رو برام بیاری؟
- به جای امرو نهی کردن بهتر است انجام رفتار را توضیح دهید. مثلا: به جای اینکه بگویید مواظب باش لیوان از دستت نیوفتد، بهتر است بگویید از هر دو دستت برای نگه داشتن لیوان استفاده کن.
- دستور مثبت بدهید مثلا به جای اینکه بگویید لباست را روی زمین نینداز بهتر است بگویید لباست را آویزان کن.
- والدین نباید در یک زمان چندین دستور بدهند زیرا این کودکان قادر نیستند تمام قسمت های یک دستور را به خاطر بسپارند. مثلا به جای آنکه بگویید برو طبقه بالا، مسواک بزن، لباس خوابت را بپوش، لامپ راخاموش کن و به تخت خوابت برو بهتر است فقط بگویید برو طبقه بالا و مسواک بزن و وقتی کودک دستور اول را اجرا کرد بقیه دستورات را به ترتیب به او بگویید.
- در حین انجام یک برنامه، برنامه جدید وضع نکنید. زیرا باعث می شود هیچ کدام را به درستی انجام ندهد. به عنوان مثال:در حال مرتب کردن اتاقش است و به او بگویید میزت را با دستمال تمیز کن و اتاق را جارو بکش.
- والدین باید به جای تکرار کردن دستورها به کودک خود زمان بدهند تا از دستورها پیروی کند. زیرا اگر والدین بارها و بارها دستور خود را تکرار کنند بدون آنکه کودک پیامدی منفی دریافت کند، او یاد می گیرد که واقعا نیازی نیست که از دستورات تبعیت کند.
- زمان را در ذهن داشته باشد و به کودکتان یادآوری کنید که در حال نزدیک شدن است. برای مثال وقتی این برنامه تمام شد، موقع جمع کردن اسباب بازی هایت است. و وقتی برنامه تلویزیونی تمام شد بگویید حالا وقت جمع کردن اسباب بازیهایت است. لطفا اسباب بازی هایت را جمع کن.
- سعی کنید تعداد دستورات را محدود کنید. والدین کودکان بیش فعال بدون آنکه متوجه باشند دستورات زیادی می دهند. مشکل دستور دادن زیاد این است که در صورت سرپیچی کودک از دستور نمی شود هر کدام از دستورات را با پیامد های آن دنبال کرد.
- قبل از آنکه دستور بدهید در مورد آن فکر کنید که آیا انجام این کار مهم است یا خیر اگر مهم نیست اصلا دستور ندهید.
- قبل از دستور دادن ابتدا باید توجه کودکتان را جلب کنید تا حواسش به دستوری که شما می دهید باشد.
- از فاصله نزدیک و ترجیحا با تماس چشمی و یا لمس دست، فرمان بدهید.
- حد اکثر فاصله تان با کودک 150 متر باشد.
- بهتر است کودک دستور را تکرار کند تا شما مطمئن شوید آن را شنیده و فهمیده است.
- هنگام دستور دادن از میزان صدای مطمئن(بدون فریاد زدن از صدای جدی و قاطع) استفاده کنید.
- به جای استفاده از نباید ها بهتر است قوانینی که باید انجام دهند را برایشان متذکر شوید.
- بهتر است والدین دستورات خود را با دلیل بیان کنند برای مثال: لطفا وسایلت را جمع کن نمی خواهم کسی روی آنها لگد کند یا آن را بشکند.
- دستورات مؤثر و مناسب بدهید ونحوه انجام درست فعالیت ها را به فرزتدتان آموزش دهید.
- برای دستور دادن فعالیت هایی را انتخاب کنید که کودک قادر به انجام آنها باشد.
- دستورالعمل و قوانین کوتاه و شفاف باشد تا به راحتی به ذهن بسپارد. در هر زمان فقط یک قانون اصلی داشته باشید و روی همان پافشاری کنید.
- رفتاری را انتخاب کنید که می خواهید تغییر کند. مثلا آرام نشستن یا حرف کسی را قطع نکردن و یا رفتاری که برای شما از درجه اهمیت بیشتری برخوردار است، زیرا هم زمان تغییر چند رفتار برای این کودکان امکان پذیر نمی باشد.
دیدگاهتان را بنویسید